Πολλές φορές το να έχουμε αγκαλιά το κουταβάκι μας όταν
καθόμαστε στον καναπέ μας φαίνεται σαν ονειρεμένο σκηνικό. Αφουγκραζόμαστε την
ανάσα του και αισθανόμαστε σαν να έχουμε ένα μωρό παιδί. Είναι πολύ γλυκό,
πράγματι. Μερικοί από εμάς μοιραζόμαστε μαζί του ακόμη και το κρεβάτι μας.
Έρχεται όμως η στιγμή που εκείνο το κουτάβι μεγαλώνει.
Μεγάλωσε πλέον και μας
δυσκολεύει κάπως στις κινήσεις μας. Του ζητάμε να κατεβει από τον καναπέ αλλά
αρνήται πεισματικά. Αν επιμείνουμε ίσως αρχίσει να παραφέρεται, να τσαντιστεί,
ακόμη και να μας γρυλίσει. Αν δεν μας τρομάξει με την συμπεριφορά του, θα
προσπαθήσουμε να τον πιέσουμε να κατέβει. Ξανανεβαίνει όμως μετά από λίγη ώρα.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Ο σκύλος είναι «πλάσμα της συνήθειας». Αγαπάει την ρουτίνα
και μισεί τις αλλάγές. Από την στιγμή που μαθαίνει και συνηθίζει σε κάτι, είναι
πολύ δύσκολο να αλλάξει. Ο καναπές μας, με την δύναμη της συνήθειας,
μετατρέπεται αυτόματα σε κάτι δικό του.
Ο καναπές μας είναι
πλέον ένα αντικείμενο τόσο πολύτιμο όσο και η «φωλιά» του. Το ίδιο ίσως να ισχύει
και για το κρεβάτι μας.
Όταν λοιπόν εμείς
μετά από μήνες ή χρόνια, αποφασίσαμε ότι «δεν έχει άλλο καναπέ», γιατί κουραστήκαμε
ή συνειδητοποιήσαμε ότι δεν χωράμε ή ότι δεν θέλουμε άλλες τρίχες στο μαξιλάρι
ή γιατί εν πάσει περιπτώσι δεν πρέπει άλλο να συνεχίζεται αυτό, είναι πολύ
δύσκολο για τον σκύλο μας να το δεχτεί έτσι απλά. Είναι φυσικό επόμενο να μην
το δεχτεί και να αντιδράσει.
Για αυτόν είναι «δικαίωμα» του να βρίσκεται εκεί όποτε
εκείνος θελήσει. Σε κάποιες περιπτώσεις ίσως και να «παρει μέτρα» προκειμένου
να ξεκαθαρίσει τη θέση του.
Πριν λοιπόν αποφασίσουμε να παραχωρίσουμε τέτοιου είδους
δικαιώματα , (εμείς του τα δίνουμε συνήθως, δεν τα παίρνει από μόνος του) θα
πρέπει να το σκεφτούμε σοβαρά και να αποφασίσουμε. Είναι δύσκολο για αυτόν να
το καταλάβει, όπως και άδικο, από τη στιγμή που του δίνουμε το δικαίωμα για
κάτι, ξαφνικά μια μέρα να του το στερούμε. Ας μην ξεχνάμε ότι το ίδιο ισχύει και για εμάς τους ίδιους. Δεν θα μας άρεσε, να
μας ξεσηκώνει ξαφνικά κάποιος από την αγαπημένη γωνιά του καναπέ μας και να μας βάζει με το
ζόρι στην καρέκλα ή οπουδήποτε αλλού. Σωστά;
Αν παρόλα αυτά, θέλουμε κάποιες στιγμές να είναι δίπλα μας,
στην αγκαλιά μας, στο κρεβάτι μας, στον καναπέ μας ή οπουδήποτε αλλού, τότε
το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι
να του μάθουμε από την αρχή πότε θέλουμε εμείς να ανέβει και πότε να κατέβει,
ώστε να το κάνει εύκολα και χωρίς να δυσανασχετεί και να εκνευρίζεται κανένας από
τους δυό μας
Θετικός εκπαιδευτής
σκύλων Νάξου
Γαβριήλ Κονδύλης
