Ένα συνηθισμένο «προβληματάκι» που έχουμε οι περισσότεροι από εμάς που
«συγκατοικούμε» με σκυλάκια… είναι να
μην μπορούμε να αφήσουμε τον σκύλο μας… μόνο στο σπίτι. Την τελευταία φορά που
το επιχειρήσαμε… φύγαμε κι όταν
επιστρέψαμε νιώσαμε κάτι σαν αυτό που ένιωσε, ο Φρόντο στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών...
Μασούλησε τα έπιπλα, «τα’κανε» στο χαλί, έσπασε το βάζο,
έκανε τα περιοδικά σερπατίνες, κατέστρεψε το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης κλπ. Γιατί τα έκανε όλα αυτά; Από κακία; Για να μας εκδικηθεί; Όχι βέβαια.
Ίσως να ισχύουν για εμάς τους ανθρώπους αλλά δεν ισχύουν και για τους σκύλους
μας, αυτού του είδους οι χαρακτηρισμοί (… αυτό το θέμα δεν είναι του παρόντος,
θα το αναλύσουμε σε άλλη φάση). Αφου λοιπόν ξεκαθαρίσαμε ότι δεν το έκανε
επίτηδες, ας βρούμε τους λόγους που έκανε τις ζημιές αυτές.
Ένας λόγος θα μπορούσε να είναι η ανία, ο σκύλος μας να βαριέται δηλαδή.
Πιθανότατα να μην ασκείται τόσο όσο το έχει ανάγκη και να μην έχει άλλο τρόπο
να εκτονωθεί από το να μασουλήσει ότι πέσει στα δόντια του και γενικώς να
καταστρέψει οτιδήποτε προκειμένου να «ξεδώσει». Δεν έχει και πολύ σημασία για
εκείνον αν αυτό το αντικέιμενο θα είναι κάποιο από τα παιχνίδια του ή το
παπούτσι μας, κάποιο καλώδιο(που είναι και επικίνδυνο) ή κάποια γωνιά της
βιβλιοθήκης μας. Του φτάνει απλά να το μασουλάει.
Τι πρέπει να κάνουμε; Θα βγάζουμε τον σκύλο μας μεγαλύτερες
βόλτες και θα ασχολούμαστε μαζί του με διάφορα παιχνίδια που τον βοηθούν
να διοχετεύει σε αυτά την ενέργεια του.
Προσέχουμε να μην το παρακάνουμε. Μπορούμε να αγοράσουμε κάποια έξυπνα
παιχνιδάκια, που υπάρχουν στα καταστήματα με είδη κατοικιδίων, στα οποία
βάζουμε λιχουδιές και κρατάνε τον σκύλο μας απασχολημένο για αρκετό χρόνο. Δεν πρέπει να γίνουμε «υπερβολικοί» . Δεν
χρειάζεται να «ξεθεώσουμε» το σκυλάκι μας στο τρέξιμο και στις ασκήσεις, γιατί
αυτό μπορεί να μας προκαλέσει κι άλλα προβλήματα.
Άλλος ένας λόγος θα μπορούσε να είναι το αγχος. Πολλά
σκυλάκια αγχώνονται όταν εμείς φεύγουμε από το σπίτι κι εκείνα μένουν μόνα
τους. Το ονομάζουμε αγχος αποχωρισμού αυτό και συμβαίνει σε σκυλάκια που είναι
παραπάνω από όσο θα’πρεπε εξαρτημένα από τους ιδιοκτήτες-κηδεμόνες τους.
Την
στιγμή λοιπόν που εμείς αποχωρούμε από το σπίτι, το σκυλάκι μας αρχίζει να
αγχώνεται. Κάτι μέσα του το προστάζει να βρεί επειγόντως κάτι να μασουλίσει!
Ένα μαξιλάρι, ένα πόδι της καρέκλας, σε μερικές ακραίες περιπτώσεις συμβαίναι
να έχουμε ακόμη και αυτοτραυματισμούς. Πχ να μασουλάει το ίδιο του το πόδι! Το
μασούλιμα για τα σκυλιά είναι «αντι-στρές». Κι εμείς έχουμε παρόμοιες συμπεριφορές
αν το καλοσκεφτούμε όμως…όταν αγχωθούμε τρώμε, ξυνουμε το κεφάλι μας, τρώμε τα
νύχια μας κλπ, έτσι δεν είναι;
Σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει σιγά-σιγά να μάθουμε στο
σκυλάκι μας να είναι λίγο πιο «ανεξάρτητο».
Δεν πρέπει να είναι μαζί μας 24 ώρες το 24ωρο όσο κι αν κι εκείνο και
εμείς θέλουμε. Θα πρέπει με αργά και σταθέρά βήματα να τον αφήνουμε να μένει
μόνος σε κάποιον χώρο παρέα με τα παιχνίδια του, ίσως με κάποιο ραδιόφωνο να
σιγοπαίζει κλπ. Τα διαστήματα απουσίας μας θα πρέπει για αρχή να είναι σύντομα,
διάρκειας λίγων λεπτών. Σιγά σιγά αυξάνουμε τους χρόνους. Θα ήταν πιο συνετό
από μέρους μας, να απευθυνθούμε σε
κάποιον εκπαιδευτή σκύλων, ο οποίος θα μας κατευθύνει πιο σωστά.
Η συμπεριφορά μας επίσης πάιζει ρόλο και σε αυτές τις
περιπτώσεις. Το να μπαίνουμε στην διαδικασία να «αποχαιρετήσουμε» τον σκύλο μας
πριν φύγουμε και να του «εξηγούμε» για κάνα 5λεπτο ότι εμείς πρέπει να φύγουμε,
να πάμε στη δουλειά κι εκείνος πρέπει να κάτσει «εδώ» ήσυχος, να μας περιμένει
κλπ κάνει τα πράγματα χειρότερα. Ήδη ο σκύλος μας έχει καταλάβει ότι θα τον
«εγκαταλείψουμε». Ήδη έχει αρχίσει να αναστατώνεται. Αυτό που καταφέρνουμε
είναι να τον αναστατώνουμε ακόμη περισσότερο.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και όταν επιστρέφουμε. Εκείνος μας
υποδέχεται, όλο χαρές, κουνάει την ουρίτσα του, τρέχει να μας φέρει το
παιχνιδάκι του κλπ κι εμείς του φωνάζουμε… «αγάααααπη
μου!»… «τι κάνεις κουκλάκι μου όμορφο;;;;»… «ήρθαμε μωρέεεεε, ήηηηρθαμε!!!»…
και μ’αυτά και μ’αυτά… ο σκύλος κοντέυει να ακουμπίσει το ταβάνι από την ταραχή
του. Ας μην το κάνουμε τόσο «θέμα» λοιπόν. Ας κάνουμε για τον σκύλο μας μια πιο
απλή διαδικασία και την έξοδο μας και την επιστροφή μας στο σπίτι.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση το να μαλώσουμε το σκυλάκι μας θα
είναι λάθος. Το πιθανότερο άλλωστε είναι να μην πετύχουμε τίποτα με το μάλωμα.
Το μόνο που καταφέρνουμε είναι απλά, ανα τυχαία χρονικά, διαστήματα να γινόμαστε ξαφνικά επικίνδυνοι στα μάτια
του σκύλου μας. Τίποτα παραπάνω.
Το πιο σοφό θα ήταν να φροντίσουμε για την εκπαίδευση του
σκύλου μας από μικρή ηλικία ώστε να αποφεύγουμε το να αναπτύξει ανεπιθύμιτες
συμπεριφορές.
Θετικός εκπαιδευτής
σκύλων
Γαβριήλ Κονδύλης
